το μικρό μου σύμπαν όλο και συρρικνώνεται.
μικραίνει κάθε μέρα, μέχρι να γίνει κουκίδα.
μια τόση δα μικροσκοπική κουκίδα, άλλο ένα μικροσκοπικό tattoo στην ψυχή μου.
όπως αυτές οι κουκίδες που κάνουν tattoo οι φυλακισμένοι στα δάχτυλα.
ένα ακόμα τίποτα.
ας πιώ λοιπόν σ’ αυτό το τίποτα. άσπρο πάτο.
και το κενό σου άσπρο πάτο θα το πιω.
τώρα το νιώθω να με γεμίζει πια. να με κυκλώνει και να με πνίγει.
τελειώνω και μ’ αυτό… τι κρίμα!
ήσουν κι εσύ πολύ βιαστικός…
