μερικές φορές… ανακλύπτεις ότι τα “αντίο” από καιρό σου γνέφαν…
κι εσύ αρνιόσουν να ανοίξεις τα μάτια…
σήμερα όμως τυφλώθηκα από τη λάμψη ενός τέτοιου αντίο…
άλλο δεν γίνεται να αρνούμαι αυτό που βλέπω…
και την τυφλόμυγα να παίζω
μικρό πρόσφατο παρελθόν μου… αντίο!
σ’ ευχαριστώ που υπήρξες…
σου εύχομαι ποτέ μη χάσεις το χαμόγελό σου…
