ώρα να φεύγω… βάλτε τη μουσική εξόδου να παίζει… δε θες, δε γουστάρεις… είμαι εδώ και είσαι αλλού… κλείνω τις πόρτες μου, κλείνω τα μάτια μου, σφαλίζω τα πατζούρια. θα συνεχίσω να αναπνέω… και τελικά θα σε σβήσω. συνέχισε να παίζεις, να απολαμβάνεις να ερωτεύεσαι και να ενθουσιάζεσαι. είναι μεταδοτικό. απλά καμιά φορά, κάποιος πονάει. κατεβάστε την αυλαία.. σβήστε τα φώτα.. αποχωρώ… από τη σκηνή σου αποχωρώ… κι όποτε θελήσεις, ψάξε με. θα είμαι εδώ. μάλλον.
Πώς να σου πω για αυτές τις σκέψεις που σταθήκαν στο μυαλό μου, θρονιαστήκαν και φωτίσανε για λίγο τ’ όνειρό μου κι οι στιγμές χορέψανε μπροστά μου σα σκιές· άλλες ανήκαν εδώ κι άλλες χανόντουσαν στο χτες. Σκορπισμένες όλες στης ζωής το βιβλίο κι οι σελίδες οι θαμπές, τσακισμένες στα δύο να μου θυμίζουν ότι κάπου στα παλιά τα μονοπάτια είναι της μνήμης μου τα πιο όμορφα κομμάτια· αγαπημένα σαν όργανα παλιά ξεκουρδισμένα, μακριά από μένα, περασμένα ξεχασμένα, ξεμακραίνουν λίγο- λίγο μ’ ένα χρόνο σακάτη κι έτσι φουντώνει του πόνου το γινάτι. Ίσως μεγάλωσα και κάπως παραπάνω και στην ανάγκη […]