καθώς απορούσα, κι αναρωτιώμουν τι στην ευχή κάνω εγώ εδώ, τι με κρατάει δεμένη; είμαι δεμένη ή το φαντάζομαι; αυτοπεριορίζομαι; αυτοπροστατεύομαι; κρύβομαι; φοβάμαι; βολεύομαι; λυπάμαι; ΜΕ λυπάμαι; θυμήθηκα τον Τάσο Λειβαδίτη: «ας πονέσω αν είναι, τελικά, να ξαναζωντανέψω…» και κατάλαβα πως Με έχω χάσει. Με έχω νεκρώσει. Με έχω κρύψει. Και νόμιζα ότι δεν πονάω. Ξέρεις τι ανακάλυψα όμως; Πάλι πονάω. Mουλωχτά, σιωπηλά. Tόσο σιωπηλά που ούτε που με ακούω. Oύτε εσύ, ούτε κανείς… Αλλά πονάω, αλλιώς! Γιατί ΔΕΝ είμαι ΕΓΩ! Αυτό που ζω δεν είμαι εγώ. Είμαι ένα μέρος μου. Το βολικό τμήμα μου. Το εύκολο κομμάτι μου. Αυτό […]