Υπάρχει μέσα μου μια χύτρα που βράζει…
Κι εγώ έχω κλείσει σφιχτά το καπάκι, και δεν το ανοίγω!
ένα γύρω, όλα ήρεμα. κανείς δε βλέπει τίποτα… ούτε εσύ. ούτε κι εγώ δε νιώθω…
καμιά φορά, ατμός ξεφεύγει απ΄τη βαλβίδα.. υγροποιείται και βλέπεις μικρές σταγονίτσες νερού να κυλάνε – σα δάκρυα να το πω; – στα τοιχώματα, στο πλάι…
μόνο, βάστα εαυτέ μου, μην ξεχαστώ! κι ανοίξω το καπάκι…