Αύριο μην ξεχάσεις, στερέωσε, αν μπορείς εκείνο το παντζούρι. Ρήμαξε αυτό το σπίτι, που έχτισες σαν αποθήκη κι όπου χρόνια και χρόνια ζω κλεισμένη. Η Λασκαρίνα δεν τα καταφέρνει πια.
Αύριο, μόλις ξημερώσει ένα άλλο χθες
Ρέα Γαλανάκη – “Ελένη ή ο Κανένας”
Ξημέρωσε κι ετούτο το χθες, Ελένη. Μα το παντζούρι χάσκει ακόμα αστερέωτο.
Μόνο το μπουμπούκι της τριανταφυλλιάς έσκασε λίγο μύτη. Φάνηκε το κοκκινάδι στην κορφή του.
Να δες, κοίτα μια στάλα έξω από τη χαραμάδα.
Να πάρει λίγο χρώμα το βλέμμα σου.
Και το πουλί που έχει βρει την αγαπημένη θέση του στο χάσκωμα τιτιβίζει χαρούμενο.
Γιατί χαίρεται; ήθελα να ήξερα. Τι γιορτάζει;
Μόνο εμείς -μουντοί και σκυθρωποί-
περιμένουμε να βρούμε σφυρί, καρφί και πριόνι για να στερεώσουμε ή να κόψουμε παντζούρια.
Αλλιώς δε βρίσκουμε χαρά, μήτε καταλαβαίνουμε γιορτή.
Χωρίς εργαλεία είμαστε ανίκανοι να βρούμε λόγο γιορτής.
Γιατί θέλουμε τις γραμμές ευθείες, αυστηρές.
Κι όσες δεν είναι, εκεί εμείς, να τις αλλάξουμε, να τις ισιώσουμε.
Να σιάξουμε τα πλαίσια.
Ο Ευκλείδης κι ο Αρχιμήδης μας έχουν καταστρέψει, Ελένη.
Γιατί τους ερμηνεύσαμε λάθος.
Δε μάθαμε σωστά τα θεωρήματα ούτε δώσαμε αξία στα αξιώματα.
Υπεραπλουστεύσαμε τις αρχές και μάθαμε να τραβάμε μόνο γραμμές.
Ευθείες.
Να φτιάχνουμε κουτιά και να τακτοποιούμε μέσα σ’ αυτά ζωές.
Από κουτί σε κουτί η ζωή μας, Ελένη.
Μικρά κουτιά, μεγάλα κουτιά, μαύρα, άσπρα, πλουμιστά ή απλά.
Βάζουμε και καρτελάκια για να τα ξεχωρίζουμε στην αποθήκη του μυαλού μας.
Να ξέρουμε σε ποιο ράφι είναι τι,
πού πάνε οι τυχεροί, οι πετυχημένοι, πού οι κακόμοιροι και οι ατυχείς.
Μόνος σκοπός μας δε, να μεταφερθούμε σε καλύτερο κουτί.
Παρατήρησε λίγο τη φύση, Ελένη.
Δεν έχει ευθείες γραμμές.
Ακόμα κι οι γραμμές των οριζόντων καμπύλες είναι.
Μόνο που εμείς θέλουμε να τα βιάζουμε όλα.
Με τα μικρά μυαλά μας να τα μικραίνουμε στα μέτρα μας.
Να τα κόβουμε, να τα ισιώνουμε, να κλείνουμε τις τρύπες και τις χαραμάδες,
να μη έχει ο ήλιος για να μπει, να μην έχει θέση να κάτσει το πουλί.
Αλλωστε κι αυτό, καλύτερα να φύγει.
Γιατί μας ξυπνάει πολύ νωρίς κάθε πρωί.
Και γιορτάζει -ενώ εμείς δεν έχουμε γιορτή.
Στα μέτρα μας, Ελένη.
Όλα στα μέτρα μας θέλουμε να τα φτιάχνουμε.
Τους ανθρώπους, τη φύση, τα αισθήματα.
Ξεχνάμε όμως οι ανόητοι:
Το μόνο που μπορούμε να φτιάξουμε στα μέτρα μας είναι το φέρετρό μας.
Θα το στερεώσω το παντζούρι, Ελένη.
Θα είμαστε πλέον ασφαλείς.
Οι αφελείς.
…και να σκεφτείς πως ήθελα να πω μια αισιόδοξη καλημέρα!
(με αφορμή τις δυο φράσεις από το “Ελένη ή ο Κανένας” της Ρέας Γαλανάκη)