Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ…

Τα όσα φαιδρά και τραγικά συνάμα διαδραματίζονται σ’ ετούτη δω την εποχή, δυστυχώς έχουν ξανασυμβεί τόσες φορές στην ιστορία με μικρές παραλλαγές και διαφορετικές ‘αμφιέσεις’…
Αναπόφευκτα, μόνο μια φράση κ μια μελωδία μου φέρνουν στο νου…

Μερικές φορές δεν ξέρω: να το παλέψω ή να εγκαταλείψω;

Υπάρχουν τόσο όμορφα πράγματα να δεις, να ζήσεις, να μυρίσεις, να αγγίξεις, να αφουγκραστείς. Υπέροχες ψυχές να γνωρίσεις, μοναδικές πράξεις να θαυμάσεις… Και μετά, έρχονται όλα αυτά τα φαιδρά. Όλα αυτά τα δυσοίωνα, τα άσχημα, τα επαχθή και τα απεχθή…

Κενές φράσεις, πομπώδεις λόγοι, ανίερες πράξεις, εθνικές και προσωπικές προδοσίες. Ευτελισμός της αξίας κάθε ζωής. Της δικής σου, της δικής μου, του παιδιού, του σκυλιού, της αρκούδας, του δελφινιού, του δέντρου, του τριαντάφυλλου, του πλανήτη…  Ανελέητος αγώνας για εξουσία σε ένα κόσμο του οποίου ο θάνατος έχει προγραφεί.

Σοφά τα έγραψε ο ποιητής: Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ…

Συνθέτης: Μάνος Χατζηδάκις
Στιχουργός: Νίκος Γκάτσος

Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ
ενός νεαρού πρίγκιπα της Ανατολής
απόγονου του Σεβάχ του Θαλασσινού
που νόμισε ότι μπορούσε ν’ αλλάξει τον κόσμο.
Αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ
και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων…

Στης Ανατολής τα μέρη μια φορά κι έναν καιρό
ήταν άδειο το κεμέρι, μουχλιασμένο το νερό.
Στη Μοσούλη, στη Βασόρα, στην παλιά τη χουρμαδιά
πικραμένα κλαίνε τώρα της ερήμου τα παιδιά.
Κι ένας νέος από σόι και γενιά βασιλική
αγροικάει το μοιρολόι και τραβάει κατά κει.
Τον κοιτάν οι βεδουίνοι με ματιά λυπητερή
κι όρκο στον Αλλάχ τους δίνει πως θ’ αλλάξουν οι καιροί.

Σαν ακούσαν οι αρχόντοι του παιδιού την αφοβιά
ξεκινάν με λύκου δόντι και με λιονταριού προβιά.
Απ’ τον Τίγρη στον Ευφράτη κι απ’ τη γη στον ουρανό
κυνηγάν τον αποστάτη να τον πιάσουν ζωντανό.
Πέφτουν πάνω του τα στίφη σαν ακράτητα σκυλιά
και τον πάνε στο Χαλίφη να του βάλει τη θηλιά.
Μαύρο μέλι, μαύρο γάλα ήπιε ‘κείνο το πρωί
πριν αφήσει στην κρεμάλα τη στερνή του την πνοή.

Με δυο γέρικες καμήλες, μ’ ένα κόκκινο φαρί
στου παράδεισου τις πύλες ο προφήτης καρτερεί.
Πάνε τώρα χέρι-χέρι κι είναι γύρω συννεφιά
μα της Δαμασκού τ’ αστέρι τους κρατούσε συντροφιά.
Σ’ ένα μήνα, σ’ ένα χρόνο βλέπουν μπρος τους τον Αλλάχ
που απ’ τον ψηλό του θρόνο λέει στον άμυαλο Σεβάχ:
Νικημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί
με φωτιά και με μαχαίρι πάντα ο κόσμος προχωρεί.

Καληνύχτα Κεμάλ. Αυτός ο κόσμος δε θ’ αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα…

* * * * *

Hear now the story of Kemal
A young prince from the East
A descendant of Sinbad the Sailor,
Who thought he could change the world.
But bitter is the will of Allah,
And dark the souls of men …

Once upon a time in the East,
The coffers are empty, the waters are stagnant.
In Mosul, in Basrah, under an old date-palm,
The children of the desert are bitterly crying.
A young man of ancient and royal race
Overhears their lament and goes to them.
The Bedouins look at him sadly
And he swears by Allah that things will change.

When they learn of the young man’s fearlessness,
The rulers set off with wolf-like teeth and a lion’s mane.
From the Tigris to the Euphrates, in heaven and on earth,
They pursue the renegade to catch him alive.
They pounce on him like uncontrollable hounds,
And take him to the caliph to put the noose around his neck.
Black honey, black milk he drank that morning
Before breathing his last on the gallows.

With two aged camels and a red steed,
At the gates of heaven the prophet awaits.
They walk together among the clouds
With the star of Damascus to keep them company.
After a month, after a year, they find Allah
Who, from his high throne, tells foolish Sinbad:
‘O my vanquished upstart, things never change;
Only with fire and with knives does the world proceed.’

Goodnight, Kemal. The world will never change. Goodnight…

Μα εγώ, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι, να ελπίζω και να ονειρεύομαι. Για τις ακριβές, μικρές στιγμές ευτυχίας που κρύβονται σ’ ένα ποίημα, σ’ ένα τραγούδι, σ’ ένα χαμόγελο, σ’ ένα χάδι, σ’ ένα φιλί. Για να τιμήσω τους Κεμάλ αυτού του κόσμου, να ενωθώ μαζί τους μήπως και γίνουμε αρκετοί και κάποτε επιτέλους οι αρχόντοι νικηθούν…

m.l.