μια στο σκοτάδι, μια στο φώς

Εσύ θα μείνεις ουρανός, μικρό μου σύμπαν, μικρός θεός. Κι εγώ, μια στο σκοτάδι, μια στο φώς Πάντα θα μένω κάτω, εδώ, να ψάχνω ακόμα το γιατί, το πού, το πώς. Δέκα βυθίζομαι, μία πετώ Δέκα σε σκέφτομαι, μια σε μισώ σε θέλω σα ναρκωτικό, τριπάκι μου στο σώμα μου φωτιά και κεραυνό. Μένω εδώ και απορώ σ’ αυτόν το σίγουρο γκρεμό είναι το σώμα που οδηγεί ή η ψυχή που για να ζει, δύσβατα παίρνει μονοπάτια… Μ’ αυτή τη γλώσσα την τρελλή είναι το σώμα που καλεί ή η ψυχή που προτιμά τα πάθη και τους πειρασμούς και γίνεται […]

ας πονέσω…

καθώς απορούσα, κι αναρωτιώμουν τι στην ευχή κάνω εγώ εδώ, τι με κρατάει δεμένη; είμαι δεμένη ή το φαντάζομαι; αυτοπεριορίζομαι; αυτοπροστατεύομαι; κρύβομαι; φοβάμαι; βολεύομαι; λυπάμαι; ΜΕ λυπάμαι; θυμήθηκα τον Τάσο Λειβαδίτη: «ας πονέσω αν είναι, τελικά, να ξαναζωντανέψω…» και κατάλαβα πως Με έχω χάσει. Με έχω νεκρώσει. Με έχω κρύψει. Και νόμιζα ότι δεν πονάω. Ξέρεις τι ανακάλυψα όμως; Πάλι πονάω. Mουλωχτά, σιωπηλά. Tόσο σιωπηλά που ούτε που με ακούω. Oύτε εσύ, ούτε κανείς… Αλλά πονάω, αλλιώς! Γιατί ΔΕΝ είμαι ΕΓΩ! Αυτό που ζω δεν είμαι εγώ. Είμαι ένα μέρος μου. Το βολικό τμήμα μου. Το εύκολο κομμάτι μου. Αυτό […]