πόσες καρδιές…
“Πόσες καρδιές χαρίζονται στον κόσμο η μιά στην άλλη! Αδιάφορο αν γίνονται χαράμι ή χαλάλι!” (Κρητική Μαντινάδα)
φαντασια
Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει… Τρέχει η πουτάνα ανεξέλεγκτη, και με στέλνει με το κεφάλι στον τοίχο κάθε φορά που σπιντάρει… Θέλω να τη σταματήσω. Να τη δέσω. Να την εξολοθρεύσω. Αλλά με νικάει. Κάθε φορά μου ξεγλιστρά από τις γωνίες και τις ευθείες. Όχι, δε θα βάλω το σχετικό κομμάτι να παίζει ως ηχητικό τοπίο από πίσω. Άλλο θα βάλω. αφιερωμένο… [powerpress url=”http://www.mikrosympan.com/wp-content/uploads/2010/05/Orestis_Ntantos_-_Tha_pao_otan_goustaro.mp3″]
αυλαία
ώρα να φεύγω… βάλτε τη μουσική εξόδου να παίζει… δε θες, δε γουστάρεις… είμαι εδώ και είσαι αλλού… κλείνω τις πόρτες μου, κλείνω τα μάτια μου, σφαλίζω τα πατζούρια. θα συνεχίσω να αναπνέω… και τελικά θα σε σβήσω. συνέχισε να παίζεις, να απολαμβάνεις να ερωτεύεσαι και να ενθουσιάζεσαι. είναι μεταδοτικό. απλά καμιά φορά, κάποιος πονάει. κατεβάστε την αυλαία.. σβήστε τα φώτα.. αποχωρώ… από τη σκηνή σου αποχωρώ… κι όποτε θελήσεις, ψάξε με. θα είμαι εδώ. μάλλον. [youtube iHaaZ1IwH1g 700 525]
χάος ή πόνος
Κοιτάζω στα μάτια το Χάος, και του λέω να πάει να γαμηθεί… Αρπάζω από το λαιμό τον Πόνο, και τον σφίγγω για να πνιγεί… Ακόμα είναι ζωντανός και δυνατός, με κλωτσάει και με ξεσκίζει. – Πέθανε καργιόλη, πέθανε!!!! Τα χέρια μου κουράστηκαν κι εσύ ψόφο δεν έχεις..
ρήματα
Σκέφτομαι, τρελλαίνομαι, θυμώνω, ματώνω, δαγκώνω, διαβάζω, τρομάζω, βουλιάζω, δακρίζω, βρίζω, ζηλεύω, παλεύω, πονάω, κοιτάω, γράφω, σβήνω, ανοίγω, κλείνω, παραλύω, περιμένω… αρρωσταίνω. Τα πάθη μου χορεύουν απόψε πάλι το χορό της αποπλάνησης. Σε θέλω… Κι αυτά που έχω ανείπωτα, ανείπωτα θα μείνουν; Μίλα μου. Ψάξε με, ζήτα με, βρες με, σταμάτα με. Πάρε με…
μια στο σκοτάδι, μια στο φώς
Εσύ θα μείνεις ουρανός, μικρό μου σύμπαν, μικρός θεός. Κι εγώ, μια στο σκοτάδι, μια στο φώς Πάντα θα μένω κάτω, εδώ, να ψάχνω ακόμα το γιατί, το πού, το πώς. Δέκα βυθίζομαι, μία πετώ Δέκα σε σκέφτομαι, μια σε μισώ σε θέλω σα ναρκωτικό, τριπάκι μου στο σώμα μου φωτιά και κεραυνό. Μένω εδώ και απορώ σ’ αυτόν το σίγουρο γκρεμό είναι το σώμα που οδηγεί ή η ψυχή που για να ζει, δύσβατα παίρνει μονοπάτια… Μ’ αυτή τη γλώσσα την τρελλή είναι το σώμα που καλεί ή η ψυχή που προτιμά τα πάθη και τους πειρασμούς και γίνεται […]
δε θέλω να γλυτώσω από τα όμορφα…
[youtube I1XJYc5bjt4] Πώς να σου πω για αυτές τις σκέψεις που σταθήκαν στο μυαλό μου, θρονιαστήκαν και φωτίσανε για λίγο τ’ όνειρό μου κι οι στιγμές χορέψανε μπροστά μου σα σκιές· άλλες ανήκαν εδώ κι άλλες χανόντουσαν στο χτες. Σκορπισμένες όλες στης ζωής το βιβλίο κι οι σελίδες οι θαμπές, τσακισμένες στα δύο να μου θυμίζουν ότι κάπου στα παλιά τα μονοπάτια είναι της μνήμης μου τα πιο όμορφα κομμάτια· αγαπημένα σαν όργανα παλιά ξεκουρδισμένα, μακριά από μένα, περασμένα ξεχασμένα, ξεμακραίνουν λίγο- λίγο μ’ ένα χρόνο σακάτη κι έτσι φουντώνει του πόνου το γινάτι. Ίσως μεγάλωσα και κάπως παραπάνω και […]
ας πονέσω…
καθώς απορούσα, κι αναρωτιώμουν τι στην ευχή κάνω εγώ εδώ, τι με κρατάει δεμένη; είμαι δεμένη ή το φαντάζομαι; αυτοπεριορίζομαι; αυτοπροστατεύομαι; κρύβομαι; φοβάμαι; βολεύομαι; λυπάμαι; ΜΕ λυπάμαι; θυμήθηκα τον Τάσο Λειβαδίτη: «ας πονέσω αν είναι, τελικά, να ξαναζωντανέψω…» και κατάλαβα πως Με έχω χάσει. Με έχω νεκρώσει. Με έχω κρύψει. Και νόμιζα ότι δεν πονάω. Ξέρεις τι ανακάλυψα όμως; Πάλι πονάω. Mουλωχτά, σιωπηλά. Tόσο σιωπηλά που ούτε που με ακούω. Oύτε εσύ, ούτε κανείς… Αλλά πονάω, αλλιώς! Γιατί ΔΕΝ είμαι ΕΓΩ! Αυτό που ζω δεν είμαι εγώ. Είμαι ένα μέρος μου. Το βολικό τμήμα μου. Το εύκολο κομμάτι μου. Αυτό […]