κρυμμένα
αν προστατεύεις τα φαράγγια από τις ανεμοθύελλες δεν θα μπορέσεις ποτέ να δεις την ομορφιά που κρύβεται στα λαξεμένα βράχια τους… illustration/design by wocado
πόσα αντίο χωράνε σε μια μέρα;
πόσα αντίο χωράνε σε μια μέρα ??? μικρό πρόσφατο παρελθόν μου, αντίο… σ’ ευχαριστώ που υπήρξες! τόσο μικρό μα τόσο συναρπαστικό, τόσο συγκλονιστικό, τόσο αφυπνιστικό… σου εύχομαι να μη χάσεις ποτέ το χαμόγελό σου… και να μην προδώσεις ποτέ τον εαυτό σου… μικρό μακρινό παρελθόν μου, αντίο… σ’ ευχαριστώ που δεν έσβησες! μεγάλο πρόσφατο παρελθόν μου, αντίο… ήταν μεγάλο, ενδιαφέρον κι αγαπημένο το ταξίδι. το μέλλον θα δείξει αν θα φυλάξουμε σε κουτάκι πολύτιμο τα κοχύλια που συλλέξαμε… φωτογραφία : the divorce by monstermagnet – πηγή devianart
τυφλόμυγα
μερικές φορές… ανακλύπτεις ότι τα “αντίο” από καιρό σου γνέφαν… κι εσύ αρνιόσουν να ανοίξεις τα μάτια… σήμερα όμως τυφλώθηκα από τη λάμψη ενός τέτοιου αντίο… άλλο δεν γίνεται να αρνούμαι αυτό που βλέπω… και την τυφλόμυγα να παίζω μικρό πρόσφατο παρελθόν μου… αντίο! σ’ ευχαριστώ που υπήρξες… σου εύχομαι ποτέ μη χάσεις το χαμόγελό σου…
φραπέ
όταν τρελλαίνεσαι να πίνεις τον φραπέ σου με ζάχαρη και ξαφνικά σου λένε “με τον φραπέ, ζάχαρη τέλος”, τι κάνεις? α. ξεχνάς πόσο σ’αρέσει ο συγκεκριμένος συνδυασμός και προσπαθείς να μάθεις να πίνεις φραπέ σκέτο β. πίνεις φραπέ σκέτο ελπίζοντας ότι θα βρίσκεις την ευκαιρία πού και πού, να ρίχνεις στα κρυφά καμιά ζαχαρίτσα για να γλυκαθείς γ. ξεχνάς τον φραπέ και το ξαναγυρνάς στον φίλτρου που δε σε τρελλαίνει μεν, αλλά πίνεται είτε με, είτε χωρίς δ. δοκιμάζεις άλλα ροφήματα μέχρι να βρεις αυτό που θα σου κάνει “κλικ” και θα σε κάνει να ξεχάσεις τον φραπέ, οριστικά ε. […]
χύτρα
Υπάρχει μέσα μου μια χύτρα που βράζει… Κι εγώ έχω κλείσει σφιχτά το καπάκι, και δεν το ανοίγω! ένα γύρω, όλα ήρεμα. κανείς δε βλέπει τίποτα… ούτε εσύ. ούτε κι εγώ δε νιώθω… καμιά φορά, ατμός ξεφεύγει απ΄τη βαλβίδα.. υγροποιείται και βλέπεις μικρές σταγονίτσες νερού να κυλάνε – σα δάκρυα να το πω; – στα τοιχώματα, στο πλάι… μόνο, βάστα εαυτέ μου, μην ξεχαστώ! κι ανοίξω το καπάκι…
ο κύβος ερρίφθη…
[youtube -ymQvODdc1k 700 400] Πρώτη εκτέλεση: Μιχάλης Κακέπης Από το OST της τηλεοπτικής σειράς “Δούρειος Ιππος” Του παιχνιδιού τους κανόνες τους ήξερα, κι η παρτίδα μ’ εσένα σκληρή, όμως πάντα ποντάρω, στην έκπληξη και την ανατροπή. Πήγα γυρεύοντας κι ήταν η ώρα μου, από σένα γραφτό να τη βρω, ποιος γκαντέμης Θεός μου την έστησε, και ποιο δαιμονικό. Ο κύβος ερρίφθη και πια δεν υπάρχει διαφυγή, έπαιξα κι έχασα, κι άλλη δεν έχω επιλογή. Ο κύβος ερρίφθη κι ανήκω, στη βήτα διαλογή, όλα τελειώσανε κι άξια παίρνω ανταμοιβή. Του παιχνιδιού τους κανόνες τους ήξερα, κι η παρτίδα μ’ εσένα σκληρή, […]
ήθελα…
ήθελα να είμαι για σένα η απόδραση… ήθελα να είμαι ο μαγικός καθρέφτης και το μαγικό χαλί σου… ήθελα να είσαι μαζί μου ό,τι ποτέ δεν τόλμησες… ήθελα να ταξιδέψω μαζί σου σε κάθε γωνιά του κόσμου, του κορμιού και του μυαλού σου… ήθελα να αφεθούμε μονάχα στο ένστικτο, χωρίς μάσκες, χωρίς πρέπει και γιατί… ήθελα… ήθελα κι άλλα.. πιο απλά: να πάμε βόλτα με τη μηχανή σου ή με το αμάξι μου ανοιχτό, να σε δω να κοιμάσαι, να ξυπνήσω ένα πρωί μαζί σου σε μια παραλία… να σε κάνω να βγεις από τα στενά σου πλαίσια… να σου […]
ήμουν…
ήμουν το εισιτήριό σου για το όνειρο… ήμουν η ευκαιρία σου να γίνεις ό,τι ποτέ δεν τόλμησες… εσύ όμως να το νιώσεις άργησες πολύ… κι εγώ που έλιωνα για κάθε σου φιλί, κουράστηκα να περιμένω και απ’ τη ζωή σου βγαίνω…