Μετανιώνω που τρόχισα τόσα «όχι» – Κική Δημουλά
Μετανιώνω που τρόχισα τόσα «όχι» για να πω τελικά τόσα «ναι» που με μαχαίρωσαν. Κική Δημουλά
Μετανιώνω που τρόχισα τόσα «όχι» για να πω τελικά τόσα «ναι» που με μαχαίρωσαν. Κική Δημουλά
Κάπου εκεί, στην άκρη της Λίμνης, με λόγια τους ντύνεις τους γκρίζους καιρούς. Τους λούζεις με φώς, τους βάφεις αλλιώς. Σε νότες τους δίνεις να πιουν το μελάνι, κι αρχίζουν γαϊτάνι στης Ζωής τους χορούς… ~ Maya Lavda / 30.Dec.17
Εγώ θα ήθελα έναν Δεκέμβρη,
με φώτα σβηστά
κι ανθρώπους αναμμένους
Έστησ’ ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη. Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,
Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι`
Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κραίνει`
Όποιος πεθαίνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.
Τις ώρες που πικραίνομαι
φαντάζομαι σφαίρες από ζαφείρι
~ Αρθούρος Ρεμπώ
Όταν κλωνίζονται τα όνειρα
οι ευαίσθητοι άνθρωποι
δεν λυγίζουν
αλλά σπάνε
-Αμος Οζ
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Αν το καλοσκεφτείς, τίποτα δεν αλλάζει τελικά.
Μόνο τα πρόσωπα.
Σαν ηθοποιοί στην ίδιο έργο που παίζεται χρόνια.
Πεθαίνει ένας, παίρνει τη θέση του ο επόμενος.
Πιστοί στο κείμενο άγνωστου συγγραφέα, επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, αλλάζοντας μόνο ονόματα και σκηνικά.
Έτσι για να νιώθουμε πως κάτι προσθέσαμε κι εμείς.
Μην ανησυχείτε. Οι παραστάσεις συνεχίζονται. Ευλαβικά.
Ξημέρωσε κι ετούτο το χθες, Ελένη. Μα το παντζούρι χάσκει ακόμα αστερέωτο.
Μόνο το μπουμπούκι της τριανταφυλλιάς έσκασε λίγο μύτη. Φάνηκε το κοκκινάδι στην κορφή του.
Να δες, κοίτα μια στάλα έξω από τη χαραμάδα.
Να πάρει λίγο χρώμα το βλέμμα σου.