ήσουν το πάθος μου το πιο ωραίο… ήσουν το μικρό μου σύμπαν… αλλά συρρικνώθηκες σε μια μικρή μαύρη κουκίδα. ήσουν στο κέντρο του σύμπαντός μου… αλλά εγώ ήμουν για σένα μόνο ένας μικρός δορυφόρος στην άκρη του δικού σου… ήσουν όνειρο… αλλά με ξύπνησες. ήσουν απόδραση… αλλά έγινες ανάμνηση. ήσουν φωτιά… και με έκαιγες… αλλά έσβησες. κι εγώ κουράστηκα να ρίχνω μόνη μου τα ξύλα για να συνεχίσεις να (με) καις και να παίρνω μόνο κάρβουνα. ήσουν μοναδικός… αλλά έγινες ένας απλός, συνηθισμένος, καθημερινός, κα(η)μένος άνθρωπος κι εσύ… Μείνε λοιπόν στα δικά σου, τα βολεμένα, τα σίγουρα… εγώ θα πάω […]

το μικρό μου σύμπαν όλο και συρρικνώνεται. μικραίνει κάθε μέρα, μέχρι να γίνει κουκίδα. μια τόση δα μικροσκοπική κουκίδα, άλλο ένα μικροσκοπικό tattoo στην ψυχή μου. όπως αυτές οι κουκίδες που κάνουν tattoo οι φυλακισμένοι στα δάχτυλα. ένα ακόμα τίποτα. ας πιώ λοιπόν σ’ αυτό το τίποτα. άσπρο πάτο. και το κενό σου άσπρο πάτο θα το πιω. τώρα το νιώθω να με γεμίζει πια. να με κυκλώνει και να με πνίγει. τελειώνω και μ’ αυτό…  τι κρίμα! ήσουν κι εσύ πολύ βιαστικός…