Τελικά πάντα φταίνε οι άλλοι;
Οχι ΠΑΝΤΑ, αλλά αρκετές ή έστω μερικές φορές. Με κανένα τρόπο δε θα αναλάβω την ευθύνη για την άνοδο της ΧΑ. Την πρώτη φορά άντε ίσως κ να τη συγχωρείς λόγω πιθανολογούμενης άγνοιας.. τη δεύτερη όμως όχι. Αυτή την ευθύνη την έχουν οι άλλοι. Αυτοί που την ψήφισαν αλλά κ αυτοί που την έθρεψαν. Που την έβγαλαν κάτω απο το φουστάνι τους όπου την είχαν κρυμμένη κ την άφησαν να μεγαλώσει μόνη της. Ούτε θα αναλάβω την ευθύνη για το ξεπούλημα της περιουσίας της χώρας -που νόμιζα η ηλίθια ότι ήτανε δικιά μου χώρα, για τον αφανισμό της μικρομεσαίας τάξης, για την εξαθλίωση των οικονομικά ασθενέστερων κ για την ατιμωρισία των υπευθύνων.
Η “δημοκρατία” που έχουμε είναι επικίνδυνη με τον τρόπο που έχει εκφυλιστεί τόσο στην Ελλάδα αλλά κ παγκοσμίως. Ειναι πιο ύπουλη από δικτατορία. Γιατί σε αφήνει να φαντασιώνεσαι ότι εσύ αποφασίζεις – άρα και αποκτά το δικαίωμα να σε καθιστά υπεύθυνο για αποφάσεις τις οποίες δεν έλαβες/ψήφισες/γνώριζες όταν έριχνες -ελαφρά τη καρδία- την ψήφο σου στην κάλπη. Κ επειδή δε σου δίνει εμφανή στόχο. Τι να παλέψεις; Τι να τολμήσεις να πεις; Ο,τι πεις κατά αυτής της “δημοκρατίας” θα διαστρεβλωθεί κ αυτομάτως θα χαρακτηριστείς φασίστας. Ονομάζουμε δημοκρατία ό,τι δεν είναι ΕΜΦΑΝΩΣ φασισμός. Κ βολευόμαστε πίσω από φανταιζί τίτλους και κατ’ επίφαση ελευθερίες.
Οι εκλογές στις μέρες μας δεν είναι η γιορτή της δημοκρατίας. Είναι γιορτή της παραπλάνησης. Είναι γιορτή νομιμοποίησης της μειοψηφίας. Αυτής της μειοψηφίας που αφού εκλεγεί, θα ψηφίσει νέους -συχνά καταστροφικούς και αμετάκλητους- νόμους που θα την καθιστούν ακόμα ισχυρότερη. Τα κόμματα δεν θα έπρεπε να έχουν θέση στη δημοκρατία. Είναι μικροολιγαρχικά σχήματα όπου οι συμμετέχοντες-αντιπρόσωποι κατά τα άλλα του λαού- υποχρεούνται ή επιλέγουν να ακολουθούν μια γραμμή (που πολλές φορές δεν αποφασίζεται από εκλεγμένους αντιπροσώπους) προκειμένου να μη χάσουν το δικαίωμα συμμετοχής τους και τα όσα προνόμια αυτό συνεπάγεται. Και που για τα όποια λάθη, παραλήψεις, εγκλήματα άγνοιας ή αμέλειας πράξουν δε θα λογοδοτήσουν σε κανέναν.
Κ σε έχουν πείσει να πιστεύεις ότι μπορείς να τους τιμωρήσεις δια της ψήφου σου. Αν πραγματικά μπορούσες, δε θα σε άφηναν να ψηφίζεις. Και δε θα καταργούσαν την λευκή ψήφο -που είναι το μοναδικό όπλο διαμαρτυρίας για το σύνολο του πολιτικού σκηνικού που έχει η δημοκρατία για να προκαλέσει εξυγίανση του συνολικού συστήματος- εξομοιώνοντας την με τα άκυρα ψηφοδέλτια και την αποχή.
“Η λευκή ψήφος ισοδυναμεί με βόμβα για το δημοκρατικό σύστημα, όχι για να το καταστρέψουμε, αλλά για να το αναμορφώσουμε και να το ανανεώσουμε”. ~ Ζοζέ Σαραμάγκου
Γι’ αυτό φρόντισαν κ αυτή να την καταργήσουν. Να κλείσουν όλες τις πιθανές τρύπες διαφυγής.
Το πολίτευμα που έχουμε ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. Πάρ’το χαμπάρι κ σταμάτα να γλύφεις το γλυφιτζούρι. Είναι δημιουργική αριθμητική για τη διατήρηση και ενίσχυση της ολιγαρχίας με τις ευλογίες του εκλογικού σώματος που δεν μπορεί πλέον να αντιδράσει παρά επιλέγοντας το μη χειρότερο κατά την εκτίμησή του.
Δε θέλω να ψηφίζω κόμματα. Θέλω να ψηφίζω πρόσωπα. Που θα πληρώνονται με τον κατώτατο οριζόμενο βασικό μισθό που υπάρχει στη χώρα. Που θα λογοδοτούν απευθείας σε όλους τους πολίτες. Που δε θα είναι υπεράνω του νόμου. Και που η προεκλογική παραπλάνηση του ψηφοφόρου με ψευδείς δηλώσεις και υποσχέσεις -είτε εκούσια, είτε ακούσια είναι αυτή- θα τιμωρείται βαρύτατα και θα αφαιρεί για πάντα το δικαίωμα από τον υπεύθυνο βουλευτή να διεκδικήσει ξανά ψήφο από το εκλογικό σώμα.
Φταίω όμως για πολλά:
- Φταίω που συνεχίζω να ψάχνω αυτή την πουτάνα που λέγεται “κοινή” λογική. (μα ποιος ηλίθιος με δίδαξε τέτοιες βλακείες;)
- Φταίω που συνεχίζω να ζω με τη φαντασίωση με την οποία μεγάλωσα: ότι ο τόπος που γεννήθηκα είναι ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ τόπος.
- Φταίω που συνεχίζω να πιστεύω ότι το σπίτι που έχτισε ο πατέρας μου ή ο παππούς μου είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ σπίτι.
- Φταίω που συνεχίζω να βαυκαλίζομαι με την ιδέα ότι ο ορισμός “ραγιάς” χαρακτήριζε κάποιους μακρινούς προγόνους μου αλλά όχι και εμένα. Νεο-ραγιάς ακούγεται πιο ταιριαστό νομίζω.
- Φταίω που συνεχίζω να πιστεύω ότι το δικαίωμα να πηγαίνω ελεύθερα στη φύση, στις παραλίες, να έχω πρόσβαση στο φθηνό δημόσιο νερό, στο φθηνό δημόσιο ρεύμα, στον δωρεάν αέρα, στη ζωή είναι ΑΝΑΦΑΙΡΕΤΟ.
- Φταίω που πιστεύω ακόμα ότι το ΔΗΜΟΣΙΟ συμφέρον σημαίνει συμφέρον όλων των πολιτών κ όχι επιλεγμένων.
- Φταίω που δεν κάθομαι να διαβάσω κάθε νομοσχέδιο, κρατικό, ευρωπαϊκό κ όποιο για να δημιουργήσω προσωπική άποψη και όχι μέσω τρίτων.
- Φταίω που δε συμμετέχω σε όλες τις δημόσιες διαβουλεύσεις -τις έστω ελάχιστες που γίνονται- και δε γράφω την άποψή μου παντού όπου μπορώ επικαλούμενη την έλλειψη χρόνου κ την ενασχόληση με “σοβαρότερα” πράγματα της καθημερινότητάς μου αλλά κυρίως γιατί πιστεύω(γνωρίζω) ότι καμιά διαφορά δε θα κάνει τελικά.. Απαξ κ κατατεθεί το νομοσχέδιο θα ψηφιστεί από αυτούς που ψήφισε το λιγότερο του 1/3 των συμπολιτών μου και που τεχνιέντως μαγειρεύουν τα νούμερα ώστε να γίνονται πλειοψηφία. Και φτάνουν να μας πείσουν στο τέλος ότι είναι κιόλας!!
- Φταίω που δεν με πείραζαν όλα αυτά παλαιότερα. Που δεν τα έβλεπα γιατί τότε δε με άγγιζαν. Δε με ενοχλούσαν.
- Φταίω που βρίσκομαι ακόμα εδώ -σε τούτο το ευλογημένο για τη φύση του από τους θεούς μπουρδέλο- γιατί αφού δε μου αρέσει ας πάω αλλού που νομίζω ότι θα είναι καλύτερα.
- Φταίω που δεν έχω τα κότσια να κάνω επανάσταση και να ρισκάρω τα -όποια εναπομείναντα- κεκτημένα, δεδουλευμένα, χαρισμένα ή κληρονομημένα μου, έστω κ αν αυτά συρρικνώνονται κ εξανεμίζονται με γοργούς ρυθμούς πλέον.
Φταίω εν τέλει, που επιλέγω έναν -πολιτικό- θάνατο αργό, στον καναπέ μου, ελπίζοντας ότι ο φυσικός μου θάνατος θα με βρει νωρίτερα από το στραγγαλισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς μου -τουλάχιστον όπως έχω μάθει να την ορίζω ως τώρα. Κι ας πιστεύουν κάποιοι ότι γίνεται στο όνομα της όποιας “Δημοκρατίας” και “Σωτηρίας” από την καταστροφή…
“…κόμματα με την σημερινή έννοια του όρου δεν υπήρχαν φυσικά π.χ. στην αρχαία Αθήνα. Τα κόμματα δημιουργήθηκαν στη νεότερη εποχή και είναι μια από τις τραγικές ειρωνείες της ιστορίας, ότι τα πρώτα πραγματικά κόμματα που δημιουργήθηκαν με την έννοια που δίνουμε σήμερα σ’ αυτή την λέξη είναι δημιουργήματα της εργατικής τάξης στον αγώνα της για την απελευθέρωσή της και κατά μίμισή τους έγιναν τα αστικά κόμματα τουλάχιστον στην Ευρώπη…” ~ Κορνήλιος Καστοριάδης (πηγή)
Η λευκή ψήφος ή απλώς λευκό (γνωστή και ως ψήφος διαμαρτυρίας) είναι η ψήφος που συχνά εξασκείται με τη χρήση λευκού (κενού) ψηφοδελτίου (εξ ου και η έννοιαλευκό) και αποτελεί μορφή διαμαρτυρίας κατά του πολιτικού συστήματος ή των κομμάτων που υπάρχουν, χωρίς συνήθως να θεωρείται και άκυρη ψήφος ή κίνηση αποχής από το εκλογικό δικαίωμα.
Στην Ελλάδα η λευκή ψήφος αποκλείστηκε από το σύστημα κοινοβουλευτικής κατανομής (δεν προσμετρείται στο σύνολο και μπαίνει στην ίδια κατηγορία με την άκυρη κατά τον υπολογισμό), με τον νόμο 3434 του 2006, πιθανόν για την διευκόλυνση του σχηματισμού κυβέρνησης πλειοψηφίας.
Προηγούμενα, το Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο είχε κρίνει αντισυνταγματική μια τέτοια κίνηση με την απόφαση 12/2005, θεωρώντας ότι η ρίψη λευκής ψήφου είναι εξάσκηση του εκλογικού δικαιώματος. Η απόφαση αυτή ήρθε πάντως σε αντίθεση με αποφάσεις του ίδιου του ΑΕΔ αλλά και του Συμβουλίου της Επικρατείας, με τις οποίες η μη προσμέτρηση των λευκών κατά την εξεύρεση του εκλογικού μέτρου είχε κριθεί συνταγματική.
Συνεπώς, προς το παρόν η λευκή ψήφος δεν προσμετράται και αντιμετωπίζεται παρόμοια με την άκυρη κατά την κατανομή κοινοβουλευτικών εδρών (πηγή ).
(με αφορμή ένα post κ ένα σχόλιο σ’ αυτή τη φωτό για τις εκλογές του 2014)
πηγές:
