Τις ώρες που πικραίνομαι
Τις ώρες που πικραίνομαι
φαντάζομαι σφαίρες από ζαφείρι
~ Αρθούρος Ρεμπώ
Τις ώρες που πικραίνομαι
φαντάζομαι σφαίρες από ζαφείρι
~ Αρθούρος Ρεμπώ
Όταν κλωνίζονται τα όνειρα
οι ευαίσθητοι άνθρωποι
δεν λυγίζουν
αλλά σπάνε
-Αμος Οζ
Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα,
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!
Αν το καλοσκεφτείς, τίποτα δεν αλλάζει τελικά.
Μόνο τα πρόσωπα.
Σαν ηθοποιοί στην ίδιο έργο που παίζεται χρόνια.
Πεθαίνει ένας, παίρνει τη θέση του ο επόμενος.
Πιστοί στο κείμενο άγνωστου συγγραφέα, επαναλαμβάνουμε τα ίδια και τα ίδια, αλλάζοντας μόνο ονόματα και σκηνικά.
Έτσι για να νιώθουμε πως κάτι προσθέσαμε κι εμείς.
Μην ανησυχείτε. Οι παραστάσεις συνεχίζονται. Ευλαβικά.
Ξημέρωσε κι ετούτο το χθες, Ελένη. Μα το παντζούρι χάσκει ακόμα αστερέωτο.
Μόνο το μπουμπούκι της τριανταφυλλιάς έσκασε λίγο μύτη. Φάνηκε το κοκκινάδι στην κορφή του.
Να δες, κοίτα μια στάλα έξω από τη χαραμάδα.
Να πάρει λίγο χρώμα το βλέμμα σου.
Για να μην είμαι αυτό που φοβάμαι αλλά εκείνο που εύχομαι Ελένη Ξένου Την Ελένη Ξένου τη γνώρισα μέσα από τα διηγήματα και τα άρθρα της στο doc.tv γύρω στο 2011. Εκείνοι τότε, την είχαν γνωρίσει ως δημοσιογράφο και διευθύντρια του περιοδικού “Υστερόγραφο” στην Κύπρο. Γράφει με ευαισθησία για πράγματα καθημερινά, για όνειρα απλά και προσωπικά, μικρά ή μεγάλα. Νικάει τους δαίμονές της και προχωράει. Σήμερα έχει το δικό της website, έχει εκδόσει ήδη ένα βιβλίο με τίτλο “ΥΓ. Γεννήθηκα έναν Απρίλη” και αρθρογραφεί πλέον για την Καθημερινή στην Κύπρο. Επιφυλάσσομαι για περισσότερα ‘αποσπάσματα’ από τα κείμενά της, στο μέλλον. Ελένη, σ’ ευχαριστώ για […]
Πιο δυνατή η ψυχή από την ανάγκη, και δε συχωρνάει! ~Νίκος Καζαντζάκης
Οι άνθρωποι το πιο συχνά δεν ξέρουν τι να κάνουνε τα χέρια τους… (Αργύρης Χιόνης – Χέρια)
Αυτός ο κόσμος τσακίζει τους ανθρώπους και στο μέρος που τσακίζονται εμφανίζεται ένα ράγισμα. ~ E. Χέμινγουεϊ