ήμουν…
ήμουν το εισιτήριό σου για το όνειρο… ήμουν η ευκαιρία σου να γίνεις ό,τι ποτέ δεν τόλμησες… εσύ όμως να το νιώσεις άργησες πολύ… κι εγώ που έλιωνα για κάθε σου φιλί, κουράστηκα να περιμένω και απ’ τη ζωή σου βγαίνω…
ΤΑ ΑΝΕΙΠΩΤΑ
ήσουν…
ήσουν το πάθος μου το πιο ωραίο… ήσουν το μικρό μου σύμπαν… αλλά συρρικνώθηκες σε μια μικρή μαύρη κουκίδα. ήσουν στο κέντρο του σύμπαντός μου… αλλά εγώ ήμουν για σένα μόνο ένας μικρός δορυφόρος στην άκρη του δικού σου… ήσουν όνειρο… αλλά με ξύπνησες. ήσουν απόδραση… αλλά έγινες ανάμνηση. ήσουν φωτιά… και με έκαιγες… αλλά έσβησες. κι εγώ κουράστηκα να ρίχνω μόνη μου τα ξύλα για να συνεχίσεις να (με) καις και να παίρνω μόνο κάρβουνα. ήσουν μοναδικός… αλλά έγινες ένας απλός, συνηθισμένος, καθημερινός, κα(η)μένος άνθρωπος κι εσύ… Μείνε λοιπόν στα δικά σου, τα βολεμένα, τα σίγουρα… εγώ θα πάω […]
tattoo
το μικρό μου σύμπαν όλο και συρρικνώνεται. μικραίνει κάθε μέρα, μέχρι να γίνει κουκίδα. μια τόση δα μικροσκοπική κουκίδα, άλλο ένα μικροσκοπικό tattoo στην ψυχή μου. όπως αυτές οι κουκίδες που κάνουν tattoo οι φυλακισμένοι στα δάχτυλα. ένα ακόμα τίποτα. ας πιώ λοιπόν σ’ αυτό το τίποτα. άσπρο πάτο. και το κενό σου άσπρο πάτο θα το πιω. τώρα το νιώθω να με γεμίζει πια. να με κυκλώνει και να με πνίγει. τελειώνω και μ’ αυτό… τι κρίμα! ήσουν κι εσύ πολύ βιαστικός…
ρίσκο
Είσαι για ένα ταξίδι στ’ανοιχτά;
Είσαι για ένα ρίσκο;
Θα σου χαρίσω όλο το γαλάζιο του πελάγου.
Όλο το χρυσαφι του ήλιου.
Όλο το ροζ του δειλινού.
Να ‘χεις χρώματα πολλά να βάφεις τους πόθους και τις σκέψεις σου.
Θα γεμίσω τ’αμπάρι μας με ονειρα.[συνέχεια..]
χρόνια σου πολλά!!!
τελικά πιστεύω πως οι άνθρωποι που μας αγγίζουν στη ζωή μας, πρέπει να ξέρουν ακριβώς τι νιώθουμε γι αυτούς και τι συναισθήματα μας προκαλούν… μετά, ο καθένας μας τη γνώση αυτή τη διαχειρίζεται μόνος του… την παίρνει, την κρατάει, την αποθηκεύει και την ανασύρει όποτε νιώθει την ανάγκη… σου εύχομαι να ανακαλύπτεις κάθε μέρα κάτι καινούργιο για τον εαυτό σου και να έχεις το κουράγιο και την διορατικότητα να το βλέπεις, να το αναγνωρίζεις και να το ακολουθείς. να μπορείς να ξεχωρίσεις την ΔΙΚΗ σου αλήθεια και όχι αυτή που σου επιβάλλεται κοινωνικά, ηθικά ή όπως τέλος πάντων… να μπορείς […]
πάθος
Όταν το πάθος σε κυριεύει δεν έχει πώς ούτε γιατί. Σε κατακλύζει, σε παρασύρει, σε συνεπαίρνει. Σου αλλάζει κάθε συνήθεια, ανατρέπει τα δεδομένα σου, σου ακυρώνει τα πιστεύω σου, μεταμορφώνει το εγώ σου. Ή μάλλον καλύτερα: αποκαλύπτει το εγώ σου. Κυριαρχεί στη σκέψη σου, κάθε στιγμή. Παίρνει και ταξιδεύει το μυαλό σου, κάνει την έλξη ακατανίκητη. Δεν σ’ ενδιαφέρει τίποτε άλλο. Δε σ’ αγγίζει τίποτε άλλο. Δε σε νοιάζει ποιος θα πληγωθεί. Δε μπορείς να ελέγξεις τις πράξεις σου και να το δαμάσεις. Γίνεσαι δυνατός, παράτολμος, τυχοδιώκτης, πειρατής. Δε βλέπεις τίποτα, δεν ακούς τίποτα, δεν υπολογίζεις τίποτα. Θέλεις μόνο να […]
φαντασια
Δε φταις εσύ, η φαντασία μου τα φταίει… Τρέχει η πουτάνα ανεξέλεγκτη, και με στέλνει με το κεφάλι στον τοίχο κάθε φορά που σπιντάρει… Θέλω να τη σταματήσω. Να τη δέσω. Να την εξολοθρεύσω. Αλλά με νικάει. Κάθε φορά μου ξεγλιστρά από τις γωνίες και τις ευθείες. Όχι, δε θα βάλω το σχετικό κομμάτι να παίζει ως ηχητικό τοπίο από πίσω. Άλλο θα βάλω. αφιερωμένο… [powerpress url=”http://www.mikrosympan.com/wp-content/uploads/2010/05/Orestis_Ntantos_-_Tha_pao_otan_goustaro.mp3″]
αυλαία
ώρα να φεύγω… βάλτε τη μουσική εξόδου να παίζει… δε θες, δε γουστάρεις… είμαι εδώ και είσαι αλλού… κλείνω τις πόρτες μου, κλείνω τα μάτια μου, σφαλίζω τα πατζούρια. θα συνεχίσω να αναπνέω… και τελικά θα σε σβήσω. συνέχισε να παίζεις, να απολαμβάνεις να ερωτεύεσαι και να ενθουσιάζεσαι. είναι μεταδοτικό. απλά καμιά φορά, κάποιος πονάει. κατεβάστε την αυλαία.. σβήστε τα φώτα.. αποχωρώ… από τη σκηνή σου αποχωρώ… κι όποτε θελήσεις, ψάξε με. θα είμαι εδώ. μάλλον. [youtube iHaaZ1IwH1g 700 525]