δεν ξέρω για σένα, εμένα πάντως, κάθε συνάντηση μαζί σου με αφήνει με ένα μόνιμο -λίγο ανήσυχο- χαμόγελο στα χείλη και με μια δυνατή φωτιά στο υπογάστριο…
πολλαπλοί μετα-οργασμικοί οργασμοί…
την ίδια στιγμή που τα ρούχα επιστρέφουν στην ιδρωμένη σάρκα την ίδια στιγμή θέλω να τα ξαναπετάξω στο πάτωμα…
μα δεν τολμάω. σ’ αφήνω να φεύγεις, μη τυχόν και μου τρομάξεις πάλι.
κι έτσι όπως φεύγεις αόριστα, τρομάζω εγώ, μ’ εκείνο το μετέωρο “τα λέμε” να μου τρυπάει με ερωτηματικά το μυαλό.
η αγωνία κι η χαρά, μαύρη και κόκκινη κλωστή μπλεγμένες σε κουβάρι.
άκρη δεν βρίσκω για να πιάσω. να κάψω τη μια να κρατήσω την άλλη…
ανέμη να γίνω να τυλιχτώ στα κόκκινα,
να περιμένω ασάλευτη μέχρι να με στροβυλίσεις πάλι:
όταν θελήσεις με καινούργιο υφάδι να σκεπάσουμε τα σεντόνια…
photo : saklarim by umayumay / Devianart
