κι έμεινε η ψυχή μου εδώ άθελος βατσιμάνης στα σκουριασμένα ρέλια σου γέρνοντας θλιβερά αμφίθυμη και σιωπηλή, άγκυρα αρχαίας πλάνης χαράμι για φουντάρισμα σε βάθη λασπερά Art & Lyrics: Woman On Ship Rails by maya lavda / You can buy this Art @ redbubble.com
δεν ξέρω για σένα, εμένα πάντως, κάθε συνάντηση μαζί σου με αφήνει με ένα μόνιμο -λίγο ανήσυχο- χαμόγελο στα χείλη και με μια δυνατή φωτιά στο υπογάστριο… πολλαπλοί μετα-οργασμικοί οργασμοί… την ίδια στιγμή που τα ρούχα επιστρέφουν στην ιδρωμένη σάρκα την ίδια στιγμή θέλω να τα ξαναπετάξω στο πάτωμα… μα δεν τολμάω. σ’ αφήνω να φεύγεις, μη τυχόν και μου τρομάξεις πάλι. κι έτσι όπως φεύγεις αόριστα, τρομάζω εγώ, μ’ εκείνο το μετέωρο “τα λέμε” να μου τρυπάει με ερωτηματικά το μυαλό. η αγωνία κι η χαρά, μαύρη και κόκκινη κλωστή μπλεγμένες σε κουβάρι. άκρη δεν βρίσκω για να […]
το παιχνίδι με τις λέξεις, μου’ χει γίνει πλέον έξις. φτιάχνω ρίμες, πνίγω ορέξεις, λύω εντός μου διενέξεις κι έτσι ξεγελώ το χρόνο μέχρι νά’ρθει… (;) για φαντάσου… . . . . . . . κι όμως, θα παίξω λίγο ακόμα…: μέχρι να έρθει ή να χαθεί, σ΄ονείρου χώμα να απλωθεί ή σε ποτάμι να χυθεί πιο διψασμένη, πιο πικρή, ηδονικά οδυνηρή η οικεία σκέψις.
και σκέφτηκε η μικρή τρελλή: καλά τα λέει ο ποιητής: «ας πονέσω αν είναι, τελικά, να ξαναζωντανέψω…» οκ, λοιπόν… φτάνει τώρα; μήπως πολύ αυθαδίασα;
πόσα αντίο χωράνε σε μια μέρα ??? μικρό πρόσφατο παρελθόν μου, αντίο… σ’ ευχαριστώ που υπήρξες! τόσο μικρό μα τόσο συναρπαστικό, τόσο συγκλονιστικό, τόσο αφυπνιστικό… σου εύχομαι να μη χάσεις ποτέ το χαμόγελό σου… και να μην προδώσεις ποτέ τον εαυτό σου… μικρό μακρινό παρελθόν μου, αντίο… σ’ ευχαριστώ που δεν έσβησες! μεγάλο πρόσφατο παρελθόν μου, αντίο… ήταν μεγάλο, ενδιαφέρον κι αγαπημένο το ταξίδι. το μέλλον θα δείξει αν θα φυλάξουμε σε κουτάκι πολύτιμο τα κοχύλια που συλλέξαμε… φωτογραφία : the divorce by monstermagnet – πηγή devianart
μερικές φορές… ανακλύπτεις ότι τα “αντίο” από καιρό σου γνέφαν… κι εσύ αρνιόσουν να ανοίξεις τα μάτια… σήμερα όμως τυφλώθηκα από τη λάμψη ενός τέτοιου αντίο… άλλο δεν γίνεται να αρνούμαι αυτό που βλέπω… και την τυφλόμυγα να παίζω μικρό πρόσφατο παρελθόν μου… αντίο! σ’ ευχαριστώ που υπήρξες… σου εύχομαι ποτέ μη χάσεις το χαμόγελό σου…
Υπάρχει μέσα μου μια χύτρα που βράζει… Κι εγώ έχω κλείσει σφιχτά το καπάκι, και δεν το ανοίγω! ένα γύρω, όλα ήρεμα. κανείς δε βλέπει τίποτα… ούτε εσύ. ούτε κι εγώ δε νιώθω… καμιά φορά, ατμός ξεφεύγει απ΄τη βαλβίδα.. υγροποιείται και βλέπεις μικρές σταγονίτσες νερού να κυλάνε – σα δάκρυα να το πω; – στα τοιχώματα, στο πλάι… μόνο, βάστα εαυτέ μου, μην ξεχαστώ! κι ανοίξω το καπάκι…
ήθελα να είμαι για σένα η απόδραση… ήθελα να είμαι ο μαγικός καθρέφτης και το μαγικό χαλί σου… ήθελα να είσαι μαζί μου ό,τι ποτέ δεν τόλμησες… ήθελα να ταξιδέψω μαζί σου σε κάθε γωνιά του κόσμου, του κορμιού και του μυαλού σου… ήθελα να αφεθούμε μονάχα στο ένστικτο, χωρίς μάσκες, χωρίς πρέπει και γιατί… ήθελα… ήθελα κι άλλα.. πιο απλά: να πάμε βόλτα με τη μηχανή σου ή με το αμάξι μου ανοιχτό, να σε δω να κοιμάσαι, να ξυπνήσω ένα πρωί μαζί σου σε μια παραλία… να σε κάνω να βγεις από τα στενά σου πλαίσια… να σου […]